در تاریخ هر ملت، لحظاتی وجود دارند که بیش از یک اتفاق نظامی یا سیاسی، به نمادهای بزرگتری از اراده و اتحاد تبدیل می‌شوند. شلیک موشک‌های وعده صادق ۲ توسط ایران، نه فقط یک پاسخ به تهدیدات یا حرکت استراتژیک نظامی، بلکه به عنوان نقطه‌ای از تجلی اراده ملی و امید اجتماعی می‌تواند مورد تحلیل قرار گیرد. این اقدام، بیانگر بیش از یک نمایش قدرت سخت است؛ بلکه بازنمایی ایران متحد و تبلور عزم جمعی برای مقاومت و ایستادگی بوده است.

چهره‌ای که ملت در برابر تهدیدات خارجی از خود به نمایش می‌گذارد، نه فقط نشانه‌ای از توان نظامی، بلکه تصویری از ایمان به یک هدف مشترک و اراده‌ای جمعی است که هیچ تهدیدی توان شکستن آن را ندارد. شلیک موشک‌های وعده صادق ۲ تنها یک سلاح نیست، بلکه به منزله شلیک امید در دل یک ملت است؛ امید به آینده‌ای که در آن استقلال و عزت محفوظ بماند و ارزش‌های ملی و دینی حفظ شود. در لحظاتی که اینگونه بازنمود می‌شد که با شهادت سیدمقاومت معاملات نبر به هم ریخته و خصم پلید در میدان جولان می‌دهد، این حمله قدرتمندانه بازسازی امید به جبهه مقاومت بود.

 اما آیا این شلیک‌ها کافی است؟ آیا نمایش قدرت به تنهایی می‌تواند تکیه‌گاهی برای ملت باشد؟ آنچه که بیش از هرچیز مهم است، تقویت اراده‌ها و ساخت اراده‌های جدید است. ملت‌ها در کنار قدرت نظامی، نیازمند قدرت اراده هستند. بدون تقویت اراده‌ها، هیچ سلاح و هیچ موشکی نمی‌تواند ضامن بقا و استقلال ملی باشد. اراده‌های مردمی، نیروی محرکه‌ای هستند که ماشین عظیم قدرت یک کشور را به حرکت در می‌آورند.

بنابراین، اگر بخواهیم از چنین لحظاتی بیشترین بهره‌برداری را داشته باشیم، نیازمند آنیم که به موازات نمایش قدرت نظامی، لوازم تقویت اراده‌های فردی و جمعی را فراهم کنیم. ما به هر ترتیب تقابل ما به موقعیت مرگ و زندگی رسیده است. این شرایط جدیدی را اقتضا دارد. این اراده مردمی را باید زنده نگه‌داشت و در این شرایط آن‌ها را تقویت کرد. با امیدهای واهی و کاذب نمی‌توان اراده ساخت. امروز بیش از هر زمان دیگری به تقویت این اراده‌ها نیاز داریم؛ چرا که آینده از آن ملت‌هایی است که نه فقط قدرت نظامی، بلکه قدرت اراده‌هایشان را به کار گرفته‌اند.

یادداشت سردبیر

تاریخ انتشار: 1403/07/11