به گزارش‌فکرت، دکتر‌سیدحسین شهرستانی در نخستین ویژه‌برنامه «محفل» در سال جدید که به‌مناسبت سالروز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و با عنوان «امیدورزی و ساخت جامعه از منظر فردوسی» به‌همت فکرت برگزار شد، اظهار داشت: متأسفانه گفتار غالب امروز، یأس و نومیدی و ایران‌ستیزی است که این مسأله البته زمینه‌های اجتماعی و سیاسی هم دارد اما با این حال عمدتاً برساخت رسانه‌ای است.

وی با بیان اینکه در حال حاضر مهمترین سلاح دشمن، همین بحث یأس‌آفرینی در جامعه ماست، گفت: در مواجهه دشمن با نظام جمهوری اسلامی، ما با کلان روایت یأس روبه‌رو هستیم و در همین راستا شاهد یک نوع ناسیونالیسم سیاه، عقیم و نازا هستیم و حال آنکه در برابر موج نااُمیدی که به سکه رایج روزگار ما تبدیل شده باید بتوانیم چراغی از امید برافروزیم.

عضو هیأت علمی پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی همچنین ادامه‌داد: امروز کارزار اصلی انقلاب اسلامی، کارزار اُمید است و نه حجاب، کما اینکه رهبر انقلاب نیز بارها بر این نکته تصریح داشته‌اند که باید به‌دنبال تقویت رویکرد امید در جامعه باشیم و از سوی دیگر نباید در این قضایا اولویت‌ها را فراموش کنیم.

وی خاطرنشان کرد: البته در این راستا باید از گفتار امیدبخشِ پروپاگاندایی نیز عبور کنیم که البته ثمره‌ای هم ندارد چرا که کسی با سر و صدای زیاد و شلوغ‌کاری به آینده امیدوار نمی‌شود.

وی گفت: اساساً امید و یأس یک گرایش وجودی است و نه صرفاً مبتنی بر اطلاعات و دانش‌ها. امید همواره در شرایط و بستری محقق می‌شود که با وجود سختی‌ها و مشکلات، یک نگاه رو به جلویی در مسیر تحول وجود دارد همچون وضعیت انقلاب اسلامی که تا قبل از پیروزی بسیاری از مبارزان در زندان پهلوی بودند اما به آینده حرکت و نهضت حضرت امام (ره) به‌شدت امید داشتند.

مدیر گروه حکمت هنر پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی همچنین با بیان اینکه باید به زیرساخت‌های عمیق فرهنگی در بحث امید آفرینی در جامعه توجه ویژه‌ای کنیم، افزود: ادبیات از عمیق‌ترین لایه‌های فرهنگ است و ما با عبور از حجاب رسانه می‌توانیم با تکیه‌بر آن به مقابله جدی با موج یأس آفرینی و یأس پراکنی در جامعه اهتمام بورزیم.

وی بیان داشت: به‌خصوص ادبیات حماسی که یکی از قله‌های آن در شاهنامه فردوسی تجلی‌یافته، حائز اهمیت است آن‌هم در بحث ایجاد امید اجتماعی و ملی که ما به‌شدت به آن نیازمند هستیم.

شهرستانی افزود: البته باید توجه داشت که امید و امیدواری در اشعار فردوسی از جنس امید سرخوشانه و مبتنی بر رویکرد پروپاگاندایی نیست بلکه ما ناامیدی و مشکلات را هم می‌بینیم اما در نهایت تلاش‌ها منجر به همان امید حقیقی می‌گردد.

وی همچنین گفت: ادب پارسی، ادبیات امید و زندگی است برخلاف ادبیات غرب که ریشه در اندیشه یونایی دارد و بیشتر مبتنی بر تراژدی و یأس است.

این استاد دانشگاه و پژوهشگر فرهنگی خاطرنشان کرد: امید اساساً یک امر ابراهیمی است که در ادیان الهی به‌طور خاص مورد تأکید قرار گرفته و این امید با پیامبر اکرم (ص) و دین اسلام در تاریخ مستحکم می‌شود ضمن آنکه در اسلام و به‌ویژه شیعه ما با بحث امامت و مهدویت منادی امید به آینده حقیقی و روشن هستیم.

وی با بیان اینکه انس با ادبیات به‌خصوص ادبیات حماسی، امیدزاست، گفت: در شاهنامه فردوسی هم نگاه حماسی و هم نگاه ملی برجسته است لذا ما امروز بیش از هر شاعر دیگری باید به فردوسی و شاهنامه او در تقویت نگاه ملی و حماسی توجه کنیم.
 

تاریخ انتشار: 1403/02/25