رسانه فکرت / سید محمدمهدی موسوی، پژوهشگر رسانه و روزنامه نگار

یکشنبه همین هفته نظاره‌گر فیلم«سرهنگ ثریا» به کارگردانی «لیلی عاج» در سلسله‌ نشست‌های دکوپاژ بودیم که بانی آن مجموعه شناخت است.
تماشای این اثر جذاب در قالب اکران مردمی فیلم عمار فرصتی برایم فراهم کرد تا نکاتی چند درباره این فیلم بنویسم

1-تولید و نمایش این قبیل آثار، پیش از هر چیز دیگری، حسرتی را برای پیگیران جدی سینما به‎خصوص علاقه‎مندان به انقلاب اسلامی پدید می‌آورد از این بابت که چرا بعد از گذشت این همه سال از آغاز ماجراهای شوم منافقین در دوران پس از پیروزی انقلاب، فیلم‌هایی از قبیل سرهنگ ثریا ساخته نشده و حمایت‌های مناسبی در این‎باره برای تحقق این مهم صورت نگرفته‌است.
البته پیش از این، فیلم‌هایی در رابطه با منافقین در کشور ساخته شده اما اثری که از زاویه دید مادران و خانواده‌هایی که فرزندانشان به‌نحوی گرفتار یا جذب منافقین شده‌اند وجود نداشته و از این حیث باید اثر خانم عاج را با وجود ضعف‌هایش تحسین کرد.

2- برای ارتباط گیری با نسل موسوم به دهه هشتادی نیاز است که در این گونه فیلم‌ها اشاراتی درست و هنرمندانه به چرایی شکل‎گیری و تداوم فعالیت گروهک منافقین بشود که به نظر می‌رسد در فیلم سرهنگ ثریا چندان به این موضوع پرداخته نشده است.

3-در شرایطی که به تعبیرکمال تبریزی، کارگردان شناخته شده سینما و تلویزیون کشورمان وجه «تفکری» سینما در حال فراموشی است، تولید و اکران آثاری از جنس سرهنگ ثریا می‌تواند تا حدودی وجه اندیشه‌ای سینما را احیا کند به‌خصوص از این حیث که ما در جنگ روایت‌ها آن هم مشخصاً درباره دهه شصت نیازمند این گونه فیلم‌ها هستیم.

4- بی گمان نقد درست و به‌جای این گونه آثار، ضرورتی است که به ما کمک می‌کند تا در آینده شاهد ارتقای کمی و کیفی این گونه فیلم‌سازی باشیم؛ آثاری که در عین جذابیت‌های فرمی از غنای محتوایی لازم برخوردار باشد و بتواند با مخاطبان عام به‌ویژه نسل جدید ارتباط مناسب را برقرار نماید.

تاریخ انتشار: 1402/09/13