به گزارش فکرت؛ دکتر مهدی عباس‌زاده معاون امور پژوهشی و آموزشی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی در نوشتاری تأکید کرد؛

برای حرکت به سمت مسأله محوری در پژوهش‌های علوم انسانی در مؤسسات پژوهشی، راهکارهایی به ذهن می‌رسد که برخی از آنها عبارتند از:

تدوین ساختار معرفتی دانش:

لازم به نظر می‌رسد، در گروه‌های علمی، با محوریت اعضای هیأت علمی، ساختار منطقی و معرفتی رشته / گرایش تدوین شود تا نظام موضوعات و مسائل آن رشته / گرایش دقیقاً مشخص شده، مسائل حل‌نشده جهت درج در عناوین پژوهش‌های علوم انسانی تعیین گردد.

اجرای مطالعات نیازسنجی:

لازم به نظر می‌رسد، در گروه‌های علمی، با محوریت اعضای هیأت علمی (و مشارکت دانشجویان دکتری)، به منظور تعیین مشکلات در سطوح فردی-جمعی، مطالعات دقیق و فنیِ نیازسنجی (بانظرداشت تفاوت بین نیاز و خواست) به انجام برسد تا متعاقباً مشکلات، مسئله‌پردازی شود و در قالب پژوهش‌های علوم انسانی مورد پژوهش قرار گیرد.

اجرای مطالعات میدانی (نه صرفاً کتابخانه‌ای) و کیفی (نه صرفاً کمّی و آماری) ناظر به جامعه هدف با ابزارهای پرسشنامه، مصاحبه و مشاهده، از شیوه‌های علمی نیازسنجی است.

رایزنی با نهادهای حاکمیتی و بخش صنعت و فناوری:

لازم به نظر می‌رسد، در گروه‌های علمی، با محوریت اعضای هیأت علمی، با نهادهای حاکمیتی و بخش صنعت و فناوری رایزنی فنی و دقیق صورت گیرد تا مشکلات آنها که قابل مسئله‌پردازی و حل‌شدن از طریق پژوهش و نهایتاً برطرف‌شدن مشکل است، مشخص گردد.

شکل‌گیری میزهای علمی یا هسته‌های حل مسئله استاد محور:

لازم به نظر می‌رسد، در گروه‌های علمی، با محوریت اعضای هیأت علمی، میزهای علمی یا هسته‌های حل مسئله تشکیل شود تا سیاست‌پژوهی کنند و گزارش‌های راهبردی (policy paper) از ماحصل پژوهش‌های علوم انسانی، به منظور حل مسائل حاکمیتی، تهیه شود.

تهیه و اجرای طرح تمحض علمی پژوهشگران:

لازم به نظر می‌رسد، در گروه‌های علمی، طرح تمحض علمی پژوهشگران تهیه شود تا از طریق تمرکز هریک از اعضای هیأت علمی در یک حوزه معرفتی (گرایش) محدود و محدّد علوم انسانی، مسائل مرتبط به‌درستی شناسایی شود و مورد پژوهش قرار گیرد و از پراکنده‌کاری پرهیز جدی گردد. در این صورت، پژوهشگران متخصص تربیت خواهند شد.

تاریخ انتشار: 1402/09/25